Ostanio muszę się bronić przed utratą uśmiechu, a słowa "wszystko będzie dobrze" są niewystarczalne i nie na miejscu. Najpierw opwieści o kobiecie, która go nie kocha, ona rzuca go a on rzuca dla niej studia, wyjeżdża za nią za granicę, nie umie pojąć, że z tej mąki nie będzie chleba i jeszcze trzecia osoba (mężczyzna) w tle. A na dobicie opowieść o kobiecie (rodzina) po operacji neurologicznej i pojawienie się obrzęku na kręgosłupie. Jak w takim świecie nie być cynicznym i nie tracić wiary, że to ma sens?